اینکوترمز 2020: همه چیز درباره این قوانین مهم تجارت بین‌الملل

اینکوترمز یک کلمه مرکب است که از ترکیب سه کلمه انگلیسی «International Commercial Terms» و به معنی اصطلاحات بین‌ المللی بازرگانی است. در تشریفات گمرکی و فرآیند حمل و نقل بین المللی از این اصطلاحات به عنوان یک استاندارد قراردادی برای تفکیک هزینه‌ ها، ریسک ها و مسئولیت ها‌ بین فروشنده و خریدار استفاده می شود. اینکوترمز برای اولین بار در سال ۱۹۳۶ توسط اتاق بازرگانی بین‌ المللی تهیه و تدوین شده ‌است و این قوانین معمولاً در هر دهه، یکبار به روزرسانی می شود و آخرین آن مربوط به سال 2020 می باشد. در اینکوترمز به مواردی نظیر مسائل مرتبط با حمل کالا از فروشنده به خریدار، حمل کالا، محل تحویل کالا، ترخیص کالا، واردات و صادرات کالا، مسئولیت ریسک جابجایی و انتقال کالا اشاره می شود. این قوانین و اصطلاحات، ریسک تفسیر نادرست قراردادها را برای خریداران و فروشندگان کاهش می دهد و باعث سهولت در انجام خدمات گمرکی مورد توافق می شود.

 

اینکوترمز (Incoterms) مجموعه‌ای از قوانین بین‌المللی هستند که وظایف و مسئولیت‌های طرفین یک معامله تجاری بین‌المللی را در زمینه حمل و نقل و تحویل کالا مشخص می‌کنند. این قوانین توسط اتاق بازرگانی بین‌المللی (ICC) تدوین شده‌اند و هر چهار سال یک بار مورد بازنگری قرار می‌گیرند. اینکوترمز 2020 آخرین نسخه این قوانین است که در 1 ژانویه 2020 به‌روزرسانی شد. این نسخه تغییراتی نسبت به نسخه قبلی (اینکوترمز 2010) دارد که برخی از آنها عبارتند از:

• اینکوترمز 2020 دو اصطلاح جدید را معرفی می‌کند: DPU و DDP. DPU مخفف Delivered at Place Unloaded به معنای «تحویل در محل تخلیه» است و DDP مخفف Delivered Duty Paid به معنای «تحویل با پرداخت حقوق گمرکی» است.
• اینکوترمز 2020 اصطلاح EXW را با تغییراتی به‌روزرسانی کرده است. در نسخه جدید، EXW به معنای «تحویل در انبار فروشنده» است و فروشنده موظف است کالا را در انبار خود آماده تحویل کند.
• اینکوترمز 2020 اصطلاح FCA را با تغییراتی به‌روزرسانی کرده است. در نسخه جدید، FCA به معنای «تحویل به حمل‌کننده» است و فروشنده موظف است کالا را به حمل‌کننده تحویل دهد.

اهمیت اینکوترمز

اینکوترمز برای شرکت‌های تجاری بین‌المللی که کالاهای خود را به کشورهای دیگر ارسال می‌کنند، بسیار مهم است. این قوانین به شرکت‌ها کمک می‌کنند تا وظایف و مسئولیت‌های خود را در زمینه حمل و نقل و تحویل کالا به‌طور واضح مشخص کنند. این امر می‌تواند به کاهش اختلافات بین طرفین معامله و تسهیل فرآیند تجارت بین‌الملل کمک کند.

طبق استانداردسازی نهاد ICC (International Chamber of Commerce)، قواعد اینکوترمز به چهار گروه D-C-F-E تقسیم می شود که در ادامه به آن خواهیم پرداخت:

در این حالت کمترین مسئولیت برای فروشنده کالا است؛ زیرا محموله مورد نظر، درب کارخانه تحویل مشتری داده می شود و کلیه هزینه ها و خطرات ناشی از حمل کالا به مقصد بر عهده خریدار می باشد. ریسک و مسئولیت کالاها هنگام تحویل کالا در محل تعیین شده از فروشنده به خریدار منتقل می شود. طبق این قاعده اگر در حین بارگیری به کالا خسارتی وارد شود، این خسارت بر عهده خود خریدار است. به این موضوع در حمل بار از چین باید توجه نمود زیرا شرکت های ارسال بار اغلب مسئولیت خسارت ناشی از حمل را به گردن مشتری می اندازند.

در این قاعده محل تحویل کالا به طور توافقی تعیین گردیده و فروشنده باید کالا را در پایانه حمل و نقل کشور مبدا، تحویل حمل کننده کالا بدهد. در این حالت مسئولیت ترخیص کالا در کشور مبدا برعهده فروشنده است. همچنین هزینه های حمل کالا، بیمه و مسئولیت ترخیص کالا بر عهده خریدار می باشد.

در این قانون فروشنده، کالا را در کنار کشتی در مبدا به خریدار تحویل می دهد. کلیه هزینه های مربوط به حمل، بیمه و بازرسی متوجه خریدار است. این قاعده تنها مختص حمل دریایی و آبراه های داخل کشور می باشد.

طبق قوانین اینکوترمز ۲۰۲۰، در FOB فروشنده پس از عبور کالا از عرشه کشتی، ریسک خود را خاتمه می دهد و پس از آن تمامی هزینه های مربوط به حمل، بیمه و بازرسی بر عهده خریدار است. این قاعده تنها مختص حمل دریایی و آبراه های داخل کشور می باشد.

 

 

در قاعده CFR، کالا وقتی از روی نرده کشتی عبور داده می شود، ریسک و مسئولیت فروشنده خاتمه می یابد. در این روش، عقد قرارداد بیمه و هزینه بیمه با خریدار است و همچنین اقدامات عقد قرارداد حمل و هزینه حمل با فروشنده‌ می باشد.

طبق این قاعده، فروشنده هزینه حمل و بیمه به بندر مقصد را بر عهده دارد. اما ریسک خسارت کالا تنها تا زمانی که فروشنده محموله را در عرشه کشتی تحویل خریدار می دهد، متوجه فروشنده خواهد بود. خریدار مسئول کلیه هزینه های مرتبط با بارگیری کالا در بندر مقصد و ترخیص کالاها برای واردات می باشد.

این قاعده بیشتر در حمل مرکب، زمینی و هوایی استفاده می‌شود. در این روش ریسک و مسئولیت فروشنده تا زمانی است که کالا را تحویل اولین حمل ‌کننده می‌ دهد. همچنین هزینه بیمه و عقد قرارداد بازرسی به عهده خریدار بوده و فروشنده تمامی مسئولیت های مربوط به صادرات کالا را بر عهده دارد، ولی مسئولیتی در مقابل واردات کالا در کشور مقصد ندارد.

در این قانون، پس از تحویل محموله به اولین حمل کننده، ریسک از فروشنده به خریدار منتقل می گردد. طبق این استاندارد، فروشنده مسئول اخذ مجوزهای صادراتی از کشور خود، هزینه کرایه حمل و عقد قرارداد بیمه می باشد و عقد قرارداد بازرسی بر عهده خریدار است. در قوانین جدید اینکوترمز ۲۰۲۰، فروشنده مسئولیت خرید سطح بالاتری از پوشش بیمه را بر عهده دارد.

 

مطابق این قاعده فروشنده مسئولیت ترخیص برای صادرات کالا را بر عهده داشته، ولی هیچ گونه مسئولیتی در قبال واردات کالا در کشور مقصد از جمله هزینه های مربوط به پرداخت مالیات و بیمه را ندارد. خریدار مسئول کلیه هزینه ها و ریسک مرتبط با بارگیری کالا و ترخیص گمرک برای واردات کالا به کشور مقصد است.

این قاعده قبلا به عنوان اصطلاح تحویل در ترمینال DAT (Delivered At Terminal) شناخته می شد، اما در اینکوترمز ۲۰۲۰ به نام (DPU) تغییر نام یافته است. این تغییر بر این اساس است که شاید خریدار یا فروشنده بخواهند كه تحویل كالا در جایی غیر از ترمینال اتفاق بیفتد.

در اینجا هزینه های مربوط به گمرک، حقوق ورودی و مالیات برعهده خریدار است و فروشنده مسئولیت هرگونه ریسک و هزینه مربوط به حمل کالا و تخلیه آن در محل توافق شده در کشور مقصد را بر عهده دارد. محل توافق می ‌تواند ترمینال، انبار گمرکی، انبار صاحب کالا یا هر محل دیگری باشد.

در این حالت بیشترین تعهدات مربوط  فروشنده و کمترین تعهدات برای خریدار است. فروشنده کلیه ریسک و خطرات هزینه های مرتبط  با ارسال کالا و ترخیص را برعهده دارد.

خدمات شرکت اسپیدی